Χειροτονία Ιεροδιακόνου από τον Κυδωνίας και Αποκορώνου

Μεγαλοπρεπώς και ιεροπρεπώς τελέστηκε το Σάββατο 4 Ιουνίου Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στην Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων, ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου κ.κ. Δαμασκηνού  και συλλειτουργούντων  πλειάδος  Κληρικών, ενώ παρέστη η Καθηγουμένη από την Ιερά Μονή Χρυσοπηγής Θεοξένη Μοναχή, αντιπροσωπεία από την Ιερά Μονή Κορακιών και  πλήθος κόσμου.

Αφορμή ήταν η εις διάκονον χειροτονία του καλοσυνάτου Μοναχού Νικηφόρου Εικοσιδέκα, καταγόμενου από το Ζευγολατιό Κορινθίας. Μέσα σε κλίμα συγκίνησης τελέστηκε η χειροτονία του νέου Ιεροδιακόνου, του οποίου η γιαγιά λίγες ώρες νωρίτερα κοιμήθηκε και δεν πρόλαβε να την χαιρετίσει.

Στην ομιλία του ο Σεβασμιώτατος  Ποιμενάρχης μας προς τον διάκονο π. Νικηφόρο ανέφερε μεταξύ άλλων, ότι η Εκκλησία μας  έχοντας προβάλει τις τελευταίες ημέρες την Ανάσταση του Χριστού και την κατάπτωση του Άδου, μας καλεί σήμερα διά του λόγου του Αποστόλου να είμαστε έτοιμοι για όλα, όσα μπορεί να συμβούν στη ζωή μας. Δεν τρέφει αυταπάτες η Εκκλησία μας για το τι μπορεί να συναντήσει και να αντιμετωπίσει ο άνθρωπος που πιστεύει στον Θεό κατά την επίγεια ζωή του, αλλά γιατί και ο ίδιος ο Χριστός μας προειδοποίησε λέγοντας ”ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν· ει τον λόγον μου ετήρησαν και τον υμέτερον τηρήσουσι”. Πόσο δε μάλλον και ένας ταπεινός διάκονος της Εκκλησίας μας. Η ζωή του πιστού δεν είναι ένας περίπατος σε ένα ήσυχο και γαλήνιο περιβάλλον. Είναι ένας αγώνας, είναι ένας πόλεμος, στον οποίο ο πιστός πρέπει να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση, πρέπει να είναι πάντοτε έτοιμος για να αντιμετωπίζει τον εχθρό ο οποίος ”ως λέων ωρυόμενος περιπατεί και ζητών τίνα καταπίη”, αλλά και για να μην περιπέσει στις παγίδες τις οποίες απλώνει ο διάβολος, προκειμένου να γίνουμε υποχείρια του….

…Γνωρίζω π. Νικηφόρε την αγάπη σου για τον Χριστό και την Εκκλησία που σε κάνει να προσέρχεσαι στην ιερωσύνη. Ακολούθησε την προτροπή του Αποστόλου ” συ δε νήφε εν πάσιν, κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης Ιησού Χριστού,…την διακονίαν σου πληροφόρησον”, γίνε πρόθυμος διάκονος των μυστηρίων της Εκκλησίας, πρόθυμος διάκονος του Ιερού Θυσιαστηρίου, ανταποκρινόμενος στην τιμή που σου κάνει σήμερα ο δομήτωρ της Εκκλησίας Χριστός και αξιώνοντας σε να λάβεις την χάρη του πρώτου βαθμού της ιερωσύνης. Εάν και συ πορεύεσε και διακονείς  με τον τρόπο αυτόν, δηλαδή με ταπείνωση, με υπακοή στην Εκκλησία και με καθαρότητα βίου, έχοντας και τη συμπαράσταση της αδελφότητος, του πνευματικού σου Πατρός, των ευσεβεστάτων γονέων σου, της ευλαβούς οικογενείας σου και τις ευχές όλων των συμπροσευχούμενων σήμερα κατά  την ιερή στιγμή της χειροτονίας σου, τότε θα πληροφορείς, κατά την προτροπή του Αποστόλου, την διακονία σου και θα ευαρεστείς τον Θεό και ως διάκονος αλλά και αργότερα ως ιερεύς και οικονόμος των μυστηρίων της Εκκλησίας, για να αξιωθείς να ακούσεις και την μακαρία φωνή του Δεσπότου Χριστού ” ευ δούλε αγαθέ και πιστέ, επί ολίγα ης πιστός επί πολλών σε καταστήσω· είσελθε χαίρων εις την χαράν του Κυρίου Σου”.

Ο νεοχειροτονηθείς, βαθειά συγκινημένος από το φοβερό Μυστήριο της Ιερωσύνης, ανέφερε στην προσλαλιά του τον ακόλουθο συγκινητικό χειροτονητήριο λόγο:

Σεβασμιώτατε, Πάτερ και Δέσποτα.

Πανοσιολογιώτατε Άγιε Πρωτοσύγκελλε,

Πανοσιολογιώτατοι και Αιδεσιμολογιώτατοι Πατέρες.

Χριστού διακονία.

Οσιολογιώτατη Γερόντισσα και αδελφές.

Πολύαγαπημένοι μας αδελφοί και φίλοι.

Με συνέχει η σκέψη, πως εντός ολίγου δια των αγίων, αξίων καί τιμίων χειρών του Σεβασμιωτάτου Ποιμενάρχου μας θα λάβω τον πρώτο βαθμό της ιεροσύνης. Πως το γλυκό όνειρο των εφηβικών και νεανικών μου χρόνων θα μετουσιωθεί σε μεθυστική εμπειρία.  Πώς Θα σταθώ σε λίγο μπροστά στο ιερό θυσιαστήριο ( ενώπιος ενωπίω ) . Και θα διαλεχθώ με τον Κύριο μου ( ως ει τις λαλήσει προς τον εαυτού φίλον ) .

Τις προηγούμενες ημέρες προσπάθησα να γεμίσω την ψυχή μου με προσευχή και βαθύ στοχασμό. Ένοιωσε η καρδιά μου κάτι δυνατό μα και ταυτόχρονα , ανέκφραστο τράνταγμα συγκίνησης με μάτια γυαλισμένα από χαρά και μουσκεμένα από ευτυχία. Θυμήθηκα πως ο πρώτος διάκονος υπήρξε μάρτυς. Και πως πρώτος μάρτυς υπήρξε ο διάκονος. Ότι η ιερωσύνη συμπορεύεται με την οδύνη, με τον σταυρό, με το αίμα.

Προσευχήθηκα να μην με αφήσει ο Θεός να οραματισθώ και να σχεδιάσω την διακονία μου σαν άνετο βιοπορισμό. Ή να την δώ σκάλα που θα με ανεβάσει στην εξέδρα της προβολής. Τα κείμενα των Γραφών και τα ιστορικά γεγονότα δεν κολπώνουν παρόμοιο ιερατικό ξάνοιγμα. Δεν δίνουν το θάρρος μήτε για το βιοπορισμό, μήτε για την προβολή, μήτε για την άκοπη και την ανώδυνη προσευχή.

Η γνήσια διαδοχή της ιεροσύνης ξεδιπλώνεται αδιάκοπα πάνω στον Γολγοθά. Στόν τόπο της θυσίας. Εκεί, που στήθηκε ο Σταυρός, (ο φύλαξ πάσης της οικουμένης) . Εκεί που το Πανάγιο Αίμα του Κυρίου μας πορφύρωσε την γή κι ανάπλασε τις νεκρωμένες από την αμαρτία καρδιές.

Κοιτάω τον Στέφανο. Τον πρώτο Διάκονο. Το πρώτο παιδί που γέννησε η Αποστολική Χάρη.

Το νεαρό αυτό βλαστάρι της Ιεροσολυμίτικης Εκκλησίας ήταν (πλήρες πίστεως και Πνεύματος Αγίου.) Γεμάτος φλόγα. Με ριζωμένη βαθειά στην ύπαρξη του την πίστη. Και με την Χάρη του Αγίου Πνεύματος χυμένη στην έκφραση και στην καθημερινή πράξη.

Ολόκληρη η Εκκλησία τον επισήμανε και τον διάλεξε. Κι οι Απόστολοι (προσευξάμενοι επέθηκαν τας χείρας ).

Έτσι πήρε ειδικό χάρισμα. Ανάλαβε το διακόνημα και την ευθύνη να υπηρετεί την Εκκλησία. Να οργανώνει και να πραγματοποιεί το μεγάλο κι ανεκτίμητο έργο της αγάπης.

Η προσωπικότητα του αγιασμένη καί δυναμική άρχισε να ακτινοβολεί την δύναμη της. Να εκπέμπει γύρω δέσμη φωτός και θαλπωρή αγάπης. Έδινε μαρτυρία αλήθειας και δικαιοσύνης. Γέμιζε τις ψυχές με το θάμπος. Άνοιγε τον δρόμο, που οδηγεί στην αγκαλιά του Θεού. (( Πλήρης πίστεως και δυνάμεως εποίει τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ )).

Και τότε έφτασε η κρίσιμη στιγμή. Το πέρασμα από την μαρτυρία στο μαρτύριο. Από την απλή εξαγγελία του μηνύματος της λύτρωσης στην ολοπόρφυρη υπογραφή του αίματος κάτω από το κείμενο της μαρτυρίας. Άρπαζαν στα χέρια τις σκληρές πέτρες, για να τις εκσφενδονίσουν ενάντια στο παλλικάρι, που υπηρέτησε τον Θεό με αγνότητα και κήρυξε την αλήθεια με πάθος και πιστότητα.

(Ελιθοβόλουν τον Στέφανον, επικαλούμενον και λέγοντα Κύριε Ιησού, δέξαι το πνεύμα μου).

Εκείνοι συνέχιζαν να σχηματίζουν τον πέτρινο καταρράχτη. Η κραυγή της αυτοπαράδοσης του μάρτυρα στο Θεό δεν τους συγκίνησε.  Δεν τους ξαστέρωσε το μυαλό. Μήτε τους πάγωσε το χέρι. Το φωτεινό βλέμμα, που αντανακλούσε τον ουρανό, έπρεπε να σβήσει. Το στόμα της καθαρής αλήθειας, που είχε την δύναμη να ελέγχει την σκληρότητα και την ασυνέπεια έπρεπε μιά για πάντα, να σφραγιστεί.

Χτυπημένος κι ολοπόρφυρος μέσα στο ζεστό αίμα ο μάρτυρας (θείς τα γόνατα  έκραξε φωνή μεγάλη, Κύριε μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην. Και τούτο ειπών εκοιμήθη).

Έκλεισε τα μάτια στον κόσμο του μίσους. Φτερούγισε στην ολοφώτεινη βασιλεία του Θεού. Η μαρτυρία του ολοκληρώθηκε. Και το μαρτυρικό του τέλος έβαλε την μεγάλη σφραγίδα στο πρωτοποριακό του έργο. Ο πρώτος Διάκονος της Εκκλησίας έγινε Πρωτομάρτυς. Ο πρώτος μάρτυς της χριστιανοσύνης ήταν ο πρωτοδιάκονος. Αυτόν επικαλούμαι αυτήν την ώρα. Τον Άγιο Στέφανο. Να μην με αφήσει να ξεχασθώ. Να μην με καταβάλλει κανένα μίσος, καμμία παγίδα, κανένας διωγμός.

Να θυμάμαι πάντοτε με τίς άγιες ευχές Σας Σεβασμιώτατε, ότι η ιερωσύνη δεν κατηφόρισε από τον λόφο του Γολγοθά. Δεν κινήθηκε στην κοσμική άνεση. Δεν γνώρισε την εύκολη ζωή και την εύκολη διακονία.

Δεν είμαι σε θέση να αραδιάσω τα ονόματα των μαρτύρων ιερέων και διακόνων απο εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα. Στρατιά, που δεν κατορθώνεις να διακρίνεις το άνοιγμα της παράταξης. Σύννεφο, που καλύπτει, δροσίζει και γονιμοποιεί την οικουμένη.

Πατέρες, που δίδαξαν και μαρτύρησαν. Ιερείς, που αντιτάχθηκαν στην κοσμική κατάσταση και διώχθηκαν. Λευίτες, που δεν μετακινήθηκαν απ´την άπαξ παροδοθείσαν τοίς αγίοις πίστιν και γνώρισαν τον κατατρεγμό, την εξουθένωση και τον θάνατο.

Από τον Πρωτομάρτυρα Στέφανο, αλυσίδα απέραντη και αδιάκοπη, μέχρι τις ημέρες μας.

Κι από τις ημέρες μας, μέχρι την συντελεία του αιώνα.

Διωγμός και εχθρότητα έξω από τον ναό του Θεού και συχνά και μέσα στο ιερό θυσιαστήριο..

Με τη χειροτονία μας παίρνουμε την ευλογία και την ευθύνη να στεκόμαστε διά βίου μπροστά στο Άγιον θυσιαστήριον και να προσφέρουμε τη λατρεία και την αναίμακτη ιερουργία.

Μιά ολόκληρη ζωή – η ζωή μας – μπροστά σε αυτόν τον φρικτό τόπο. Μιά πλήρης σταδιοδρομία. – η σταδιοδρομία μας -στην ίδια στάση και στο ίδιο ιερό λειτούργημα. Όμως το θυσιαστήριο είναι ο τόπος της θυσίας. Είναι ο Γολγοθάς, που στην ράχη του φυτεύθηκε ο Σταυρός . Είναι το καινό μνημείο που δέχθηκε το νεκρό, πανάσπιλο σώμα. Καθώς θα στέκομαι διάκονος πλησίον του ιερέως μπροστά μου θα  αντικρύζω τον Εσταυρωμένο. Τον σφαγμένο Αμνό του Θεού. Τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου. Και καθώς θα διακονώ στην Ευχαριστιακή θυσία (λόγω καθέλκομεν τον Λόγον)!

Η θέα του Εσταυρωμένου κι η παρουσία του σώματος και του Αίματος θα μου υπενθυμίζουν πάντοτε το μεγάλο μου χρέος. Η διακονία μου θα είναι μαρτυρία και μαρτύριο. Λόγος αληθείας που θα αναγγέλλει την Σάρκωση και την Σταύρωση. Και αγάπη, που θα φτάνει να γίνεται θυσία.

Σεβασμιώτατε αυτήν την ώρα που οι θόλοι του μεγαλοπρεπούς αυτού ναού θα φιλοξενήσουν την χάρη του Αγίου Πνεύματος… Θέλω να μνημονεύσω εκείνους που φύτευσαν στην καρδιά μου αυτήν την κλίση. Αυτον τον δρόμο. Αυτή την ίδια την ζωή! Θέλω να μην λησμονήσω κανένα στολίδι της ζωής μου που έγινε αφορμή σήμερα να είμαι ρασοφόρος. Σε λίγο διάκονος και κυρίως πάντα στρατευόμενος για την μοναδική λατρεία της ζωής μου τον Θεό. Ήλθα ξένος εδώ από ένα τόπο κι εγώ με Αποστολική παράδοση. Από μία Εκκλησία με ένδοξη ιστορία. Απο ανθρώπους με αγάπη και αγωνιστικό φρόνημα. Θέλω να ευχαριστήσω από την ψυχή μου τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Κορίνθου κ.κ. Διονύσιο που ήλθε κι αυτός ξένος στήν Κόρινθο και έγινε ο δικός μας άνθρωπος. Ο Επίσκοπος μας. Ο καλός Ποιμένας που βρήκε μία πνευματική παρακμή και ανέστησε εκ βάθρων την επαρχία μας δημιουργώντας τα συντρίμμια της σε οάσεις πνευματικές. Ο χορηγός πολλών πνευματικών ευκαιριών και ανακαινιστής ψυχών. Πήρα μαζί μου φυλακτό όσα διδάχθηκα από αυτόν και από τους πολλούς και καλούς κληρικούς του που είναι γραμμένοι στα δίπτυχα της ιςοβίου ευγνωμοςύνης μου. Μνημονεύω την αγάπη τους που με τιμά και μου υπαγορεύει να μην τους ξεχάσω ποτέ! 

Η γνωριμία μου με την Ιερά Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή της Αγίας Τριάδος των Τζαγκαρόλων ξεκίνησε όταν πρό έξι ετών μου μίλησε για αυτήν, το στήριγμα της ζωής μου κι ο εμπνευστής, για να πάρω τον δρόμο για τα Χανιά, π. Δαμασκηνός. Σε αυτήν την πολύαθλη και πολύπαθη Μονη μας ήλθα πολλές φορές. Πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου. Με τις επιλογές μου. Με τους τόσους πειρασμούς που έχει περάσει αυτό εδώ το αγιασμένο υπό οσίων και Αγίων Πατέρων μοναστήρι των Τζαγκαρόλων. Συνάντησα πολλούς και διάφορους ανθρώπους μα ακόμα ηχεί στα αυτιά μου η φωνή του Γέροντος Κεντρώας Αφρικής κ.κ. Νικηφόρου να λέγει το Βασίλειον. Να είσαι μέλισσα ! Να παίρνεις από τον καθένα το καλό. Κι όχι μύγα. Να πτύεις τα πάντα. Ασπάζομαι το χέρι και αγαπώ όλους τους Αγιοτριαδίτες Πατέρες. Από όλους πήρα γιατί όλοι έχουν χαρίςματα και μακάρι να αξιωθώ να δώσω κάτι κι εγώ σε αυτους.  

Έλαβα πολλά και ευχαριστώ για όλα. Ευχαριστώ τον πατέρα Μάξιμο που είναι όντως ο καθηγητής μου. Που είναι όντως κεφάλαιον δια το μοναστήρι και που του οφείλει πολλά αυτό και η αδελφότητα λόγω της πολλής του επιμέλειας, φροντίδας και μακροχρόνιας λειτουργικής διακονίας είς αυτό. Οι ελεημοσύνες του, η ταπείνωση του και η απλή και ανεπιτήδευτη παράσταση του θα μου είναι πηγές έμπνευσης για την δική μου ζωή! 

Ευχαριστώ αληθινά και ισόβια τον Προηγούμενο της Μονής π. Αμφιλόχιο για ό,τι προσέφερε στο μοναστήρι μας. Και μόνον που έκανε γνωστό σε όλη την οικουμένη αυτον εδώ τον καρποφόρο τόπο θεωρώ ότι άνοιξε τα φτερά των νεωτέρων να έχουν βάσεις στην αγάπη τους για την φύση και τον παραγωγικό πλούτο της. Τον ευχαριστώ για όλα όσα η εμπειρία του προσφέρει εώς και σήμερα είς την Μονήν μας κι ειδικά ότι προσέφερε σε εμένα! 

Με όλο το χρέος μου ως άνθρωπος και μοναχός θέλω να ευχαριστήσω την πνευματική κολόνα του μοναστηριού μας! Τον γέρο- Συμεών. Την προσωποποίηση της υπακοής! Τον άνθρωπο της προσευχής! Του κανόνα. Της ακολουθίας . Της παράκλησης. Της ταπείνωσης. Αυτόν τον νέο δίκαιο καί  γέροντα Συμεών πού ακούει ο Θεός και όλοι μας είμαστε ακόμη στις επάλξεις!

Ευχαριστήρια καταθέτω στον εργατικότατο, φιλακόλουθο και χαρισματικό π. Ιερεμία που η καθημερινή λατρεία στην Μονή μας οφείλονταν σε αυτόν . Άπειρες Θείες λειτουργίες και Δεήσεις αναπέμψαμε στην Αγία Τριάδα μαζί με εκείνον μπροστάρη δείχνοντας μας ότι το πάν είναι η ακολουθία! Το πάν είναι η θεία Λειτουργία! Λυπούμαστε που η ανάγκη της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου Καρυδίου μας τον στέρησε.

Ο αδελφός μου Ιωακείμ ήταν, είναι και θα είναι όσο θέλει ο Θεός ο φίλος! Κι αυτός εδώ ξένος, κι εγώ ξένος με τον ίδιο αίτιο της γνωριμίας μας σε αυτήν την Τοπική Εκκλησία στάθηκε δίπλα μου με χαμόγελο και με χαρά, με απλότητα και με θέληση. Εύχομαι να του ανταποδώσει ο Θεός στην ιεροσύνη του ότι καλό έπραξε για εμένα τον πρώτο δύσκολο καιρό της εδώ παρουσίας μου.

Λένε πως τους ωραίους τόπους τους κάνουν οι καλοί και ωραίοι άνθρωποι. Σε αυτόν τον τόπο χωρίς τους γονείς μου, τα αδέλφια μου και τους συγγενείς μου παραδόξως δεν ένοιωσα μόνος και απαράκλητος! Δημόσια ευχαριστώ τους άλλους γονείς μου! Την μεγάλη μου παρέα και οικογένεια!!! Τους Χανιώτες γονείς μου. Τον Κ. Θεοχάρη και την κ. Νίκη Λιονάκη. Τον κ. Δημήτρη και την κ. Σοφία Γκιώνη. Τα σπίτια τους έγιναν σπίτι μου και η αγάπη τους αδαπάνητα με κάλυπτε ανθρώπινα. Κοντά σε αυτούς ευχαριστώ τον φίλο μου κ. Ευστράτιο Χατζηδάκη και την οικογένεια του. Όπως επίσης τις κυρίες που ετοίμασαν την σημερινή τράπεζα της χαράς μας και που ξέρουν να είναι στις θλίψεις και στις χαρές μας πάντοτε πρωτοπόρες! Ο Θεός να τους χαρίζει πολλά και ευλογημένα χρόνια! 

Ποτέ στην ζωή μου δεν θα επιτρέψω να γίνω αχάριστος, αγνώμον και κληρικός που ξεχνά!!! Ποτέ λοιπόν δεν θα ξεχάσω τα όσα για εμένα έκανε με τόση αγάπη, στοργή, υπομονή και κατανόηση ο πατήρ Δαμασκηνός, ο Αγωνιστής Πρωτοσύγκελλος μας. Ότι κι αν πώ θαρρώ πως δεν θα φανεί αντάξιο. Μία λέξη μόνο να τονίσω επιτρέψτε μου. Είναι άνθρωπος. Άνθρωπος που ξέρει μόνο να δίνει. Άνθρωπος με φωνή λογικής,δικαιοσύνης , αγάπης και πολλής εξυπνάδας! άνθρωπος με πολλά χαρίσματα και δυνατότητες. Π. Δαμασκηνέ είμαι σίγουρος ότι η σημερινή ημέρα για εσένα είναι πολύ σημαντική . Σε ευχαριςτώ για την μεγάλη σου καρδιά που όποιος την ξέρει χαίρεται να είναι σε αυτή! Ο Παντοδύναμος Θεός να σου χαρίζει δύναμη να αντέξεις τα στενάχωρα, πικρά και άδικα που καθημερινά γεύεσαι! 

Στον π. Δαμασκηνό οφείλω και δύο μεγάλες πνευματικές χαρές και συναντήσεις καθοριστικές για την ζωή μου. Την γνωριμία μου με τον Σεβασμιώτατο Γέροντα Κεντρώας Αφρικής κ.κ. Νικηφόρον και με τον σημερινό Γέροντα μας και Καθηγούμενον της Μονής Εσφιγμένου π. Βαρθολομαίον. Στα πρώτα κιόλας σκιρτήματα της γνωριμίας μου και της απόφασης μου να έλθω ως εδώ ο ενάρετος, ταπεινός , γλυκήτατος πνευματικός και οικονόμος διακριτικός Γέροντας Νικηφόρος κυριολεκτικά βομβάρδισε την καρδιά μου για να αγαπήσω το μοναστήρι που ξεκίνησε κι αυτός, τους Οσίους πατέρες μας Γεράσιμο και Ακάκιο και να μάθω τόσα για την καλογερική ζωή που θα τα κρατώ ως υποθήκες ζωής. Τα μηνύματα του από την μακρινή Κινσάσα έρχονταν σε δύσκολες ώρες. Σε πειρασμούς . Ως ουράνια μηνύματα να με γαληνέψουν. Ως στηρίγματα να με στηρίξουν. Ως φάρμακα να με θεραπεύσουν. Ένα μήνυμα του τελευταία μοιράζομαι μαζι σας. Μήνυμα που αποδεικνύει το μεγαλείο της ψυχής του και την σοβαρότητα που νοιώθει για τις ψυχές όλων μας.Στηρίξου Νικηφόρε πάνω στὴν πίστη, στὴν ταπείνωση, στὴν ὑπακοή, στὴν ὑπομονή,στὴν ἐπιμονὴ στὸν ἀγώνα γιὰ τὴν σωτηρία μας. Μὴ φοβηθεῖς, μὴν δειλιάσεις ὅταν ὁ πειρασμὸς σὲ ἐπιτίθεται μὲ διαφόρους τρόπους,χαῖρε καὶ ἀγωνίσου ἡ Παναγία μας θὰ σὲ σκεπάζει.

Μὴν ἀσχοληθεῖς μὲ κρίσεις καὶ κατακρίσεις οἱ ὁποῖες σὰν σκούπα διώχνει κάθε καλὸ ποὺ συγκεντρώνουμε μέσα στὴν ψυχὴ μας καὶ ποὺ τὸ ἀποκτήσαμε μὲ πολλους πνευματικοὺς κόπους καὶ ἀγῶνες. Κρᾶτα σιωπὴ καὶ στὴν ψυχὴ καὶ στὸ στόμα καὶ προσεύχου. Μὴν κρατᾶς κακία ποτὲ . Πάντα νὰ συγχωρᾶς. Συγχώρα καὶ προχώρα. Φρουρήσου κάτω ἀπὸ τὴν ὑπακοὴ καὶ τὸν καθημερινὸ μοναχικὸ κανόνα. Κάτω ἀπὸ τὴν συχνὴ ἐξομολόγηση. 

Στον Γέροντα Βαρθολομαίο οφείλω χάριτες. Πολύ ευγνωμοσύνη! Αγάπη υιική! Δεν τον γνώριζα κί όμως με έκανε να τον γνωρίζω πλέον τόσο πολύ! Μας αγκάλιασε με πολύ κατανόηση όλους. Σε μία από τις δυσκολότερες φάσεις της Μονής μας ήλθε ως γέφυρα να γεφυρώσει. Να μαζέψει τα αποκαίδια από το πύρ μεγάλων πειρασμών! Και να φυτέψει και πάλι εδώ μέσα τον αγώνα! Την ελπίδα. Το φως. Την Ομόνοια. Την αγάπη. Κανέναν δεν μάλωσε. Σε κανέναν δεν ζήτησε λόγο. Δεν διαίρεσε. Ένωσε. Σε όλους είπε το σωτήριο. Ότι έγινε έγινε. Από τώρα και μετά έχει σημασία τι θα γίνει αλλάζοντας κυριολεκτικά σελίδα στις ψυχές μας. Και δείχνωντας μας την ουσία. Τον στόχο. Και τον σκοπό της ύπαρξης μας εδώ. Λυπάμαι βαθύτατα που λόγοι ανώτεροι της θελήσεως του δεν του επέτρεψαν να είναι τελικά κοντά μας. Όμως στο πρόςωπο του πατρός Αποςτόλου εκ των Καρυών του Αγίου Όρους που βαθύτατα ευχαριστώ επικαλούμαι την ευχή και την αγάπη του Γέροντος μας  τον οποίον επιπλέον ευχαριστώ για την συμμαρτυρία του που εύχομαι να υπογράψει κι ο Θεός! 

Καλοσωρίζω στην Ιερά Μονή μας τους κατά σάρκα συγγενείς μου. Τους ευχαριστώ για την παρουσία τους. Τους ευχαριστώ για όλη την αγάπη τους. Την στήριξη τους. Τον σεβασμό τους στην επιλογή μου. Τους ευχαριστώ που κατάλαβαν ότι η απόσταση μετριάζεται από την προσευχή και όλα τα κενά αναπληρώνονται από αυτήν! Ευχαριστώ τον πατέρα μου και συνδημιουργό μου. Τον εργατικό νοικοκύρη τους σπιτιού μας που εργάσθηκε πολύ για εμάς χωρίς να μας λείψει κάτι. Ευχαριστώ όμως εξαιρετικά, την ηρωίδα μάνα μου! Αυτήν που η ζωή της υπήρξε ένα διαρκές μάθημα ήθους, υπομονής, αγάπης, στοργής, θυσίας, μαρτυρίου και μαρτυρίας! Σε αυτήν αφιερώνω την σημερινή ημέρα της χαράς μου ως αντίδωρον για αυτά που υπέμεινε, υπομένει και θα περιμένει από μένα. Την συγχαίρω γιατί δεν στάθηκε εμπόδιο στην επιλογή μου αλλά αντίθετα με διάκριση ασπάζονταν πάντα τις αποφάσεις μου. Συγκλονισμένος από την χθεσινή αιφνίδια πρός Κύριον εκδημίαν της πλέον μακαριστής γιαγιάς μου Κλεοπάτρας, αφιερώνω και σε εκείνην την σημερινή ημέρα. Δεν θέλησε να την ξεχάσω. Σημαδεύει με το φευγιό της την χειροτονία μου.Δεν μπόρεσε να με δεί κληρικό και με καλεί τώρα να της κάνω την νεκρόσυμη ακολουθία της . Ήθελε την αποκλειστικότητα της αγάπης μου και μου αναθέτει εγώ να την κατευοδώσω είς την Βαςιλεία των ουρανών . Δέν πρόλαβα να την αποχαιρετήσω αλλά παρηγορούμαι ότι όλοι θα μνημονεύετε πλέον το όνομα της Κλεοπάτρα! 

Στέλνω την αγάπη μου στον πενθούντα παππού μου που σε λίγο θα ανταμώσω. Στους θείους και στις θείες μου. Στους συγγενείς, φίλους και χωριανούς μου στο Ζευγολατιό που σάρκα από την σάρκα τους εδώ πάντα θα τους μνημονεύω! Ευχαριστώ τον αδελφό μου Ευάγγελο και την νύφη μου Δήμητρα που είναι δίπλα μου σε όλα και είμαι ευγνώμον στον Θεό που τους έχω! 

Ευχαριστήριον λόγο προσφέρω στον ιερό κλήρο και σε όλο τον λαό της Ιεράς Μητροπόλεως Κυδωνίας και Αποκορώνου που μου έδωσαν την ευχή τους και σήμερα την προσευχή τους να γίνω αν και αμαρτωλός άξιος της αποστολής μου. Παράλειψη μου θα ήταν να μην ευχαριστήσω τις αδελφότητες των άλλων Ιερών Μονών της Μητροπόλεως μας που πραγματικά με αγάπησαν και εγώ εκείνες με πρώτη την Αδελφότητα της Χρυσοπηγής που με συγκίνησε πολλές φορές η αγάπη και η εμπιστοσύνη τους.

Τέλος Ευχαριστώ εσάς Σεβασμιώτατε. Θέλω να θυμηθώ τι περάσαμε μαζί στο κρεβάτι του πόνου σας. Τι διδάχθηκα και τι είδα τις ώρες της συμφοράς σας. Τι θαύματα μικρά μετά μεγάλων θαύμασα κοντά σας όταν δοκιμασθήκατε σκληρά. Τι έκανε για εςάς εκείνη την ημέρα στο Ναυτικό νοςοκομείο ο Άγιος Νεκτάριος. Τι δάκρυα και τι προςευχές έγιναν για την παιδική ψυχή σας που την κάλυψε νέφος παχυλό αγωνίας, θλίψης και πόνου τόσο στο Ηράκλειο όσο και στην Αθήνα. Δοξάζω τον Θεό που με αξίωσε να σταθώ δίπλα σας και να σας διακονήσω. Να βιώσω από πρώτο χέρι την πίστη σας! Την υπακοή σας στο θέλημα του Θεού. Να ανταμώσω την αγαθότητα σας και την ανεξικακία σας. Την πανθομολογούμενη απλότητα σας και την θέληση σας ακόμη και λάθη σας να αναγνωρίζετε από την ταπείνωση σας. Μεγαλείο ψυχής και φρόνημα τιμίου Αρχιερέως! Δεν σας κρύβω Σεβασμιώτατε. Ότι ένας λόγος που είμαι σήμερα εδώ είναι ότι έβλεπα πόσες θλίψεις είχατε! Πόςο ανάγκη από βοήθεια. Πόση αδικία. Πόσο κάποιοι δεν κατάλαβαν την καρδιά σας και δεν σας έδωσαν αυτό που αξίζετε. Κι έτσι ήλθα παρακαλώντας τον Θεό τούτο να κάνω και εκείνους να εκπνεύσω με αγάπη να σας καταλάβουν! Να καταλάβουν τι άνθρωπο έχουν και να εκτιμήσουν αυτά που έχετε κι όχι αυτά που θα ήθελαν να έχετε! Σας ευχαριστώ Σεβασμιώτατε για την τιμή που μου κάνετε να δανείζετε σήμερα τα χέρια σας στον Θεό και να με χειροτονείτε! Σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη σας. Σας ευχαριστώ που κάνετε το πάν για το μοναστήρι και την πρόσφατη σας εισήγηση να είμαι ένας εκ των δύο συμβούλων σας! Σας ευχαριστώ που δεν με αφήσατε να νοιώσω ξένος! Αλλά να νοιώθω τόσο ντόπιος! Σας ευχαριστώ κατά πάντα και διά πάντα.

Και τώρα Τριαδικέ Θεέ μου! Και τώρα Παναγία μου Τριχερούσα και Καταφυγή μου! Και τώρα Όσιοι Πατέρες Γεράσιμε και Ακάκιε, και τώρα Όσιε Πατάπιε της Κορίνθου, και τώρα Άγιοι Πάντες, ήγγικεν η ώρα. Παραδίδομαι ψυχή τε και σώματι πάσας Τάς ημέρας της ζωής μου στην σκέπη, στην βοήθεια και στην χάρη σας.

Share on Facebook Share on Twitter Share on Google Plus